टेस्ट ड्राईव्ह…

ज्योती- ए तुला आपली एसवाय मध्ये असतानाची महाबळेश्वर ट्रिप आठवते.

प्रसाद- मला कॉलेजच्या पाच वर्षातला प्रत्येक दिवस आठवतो. त्या ट्रिपवरून परत येताना…

ज्योती- तू नेहमी प्रमाणे अपर्णाशी भांडला होतास. मग आपण दोघे मागे बसलो होतो आणि बाकी गँग अपर्णाला समजावत होती.

प्रसाद- हम्म…तो प्रवास स्वप्नवत होता. काही मिनिटात संपला. त्यानंतर मी इतक्या लवकर महाबळेश्वर वरून परत आलो नाही.

ज्योती- काहीही काय? सकाळी निघालो आपण आणि ओलमोस्ट संध्याकाळी पोहोचलो. जवळजवळ आठ तास.

प्रसाद- त्यावेळी ते आठ तास माझ्यासाठी आठ मिनिटांसारखे होते पण त्यांची आठवण आयुष्यभर पुरणारी ठरली. अगदी आजवर पुरते आहे. खंडाळा घाटात बस उतरत असताना तू मळमळत होत म्हणून डोळे बंद करून घेतलेस. नकळत झोप लागल्यावर तुझं डोकं माझ्या खांद्यावर टेकलस. तो मावळणारा सूर्य, त्याच्या तांबूस प्रकाशात चमकणारा तुझा गोरा सुंदर चेहरा, वाऱ्यावर उडून माझ्या चेहऱ्याला गुदगुल्या करणारे तुझे केस, झोपेत विलग होऊन माझ्यापासून काही इंचावर असलेले तुझे गुलाबी ओठ, तुझ्या दंडाचा मला होणारा स्पर्श आणि पराकोटीने मनावर आणि शरीरावर संयम ठेऊन तुझ्याकडे बघणं टाळणारा स्थितप्रज्ञ मी! त्या दिवशी मी तप करणारे ऋषी आणि तप भंग करणाऱ्या अप्सरा ह्यांची गोष्ट स्वतः अनुभवली!

ज्योती- इतकं सगळं आठवत तुला?

प्रसाद- तुझे ड्रेस, तुझे फ्रॉक, तुझे टॉप्स, तुझे कानातले, ट्रॅडिशनल डे ला साडी नेसलेली तू, कॉलेजच्या पार्टीला डिस्को मध्ये शॉर्ट स्कर्ट मध्ये आग दिसत असलेली पण बावरलेली तू, तुझे सॅंडल, गुलाबी फुलांच्या डिझाईनचे पांढरे पावसाळी शूज सगळं आठवत मला. म्हणजे मी ते विसरलोच नाहीये. ते कोरल गेलंय मनात खोल कुठेतरी! तू सगळं विसरली असशील ना?

ज्योती- असं नाही म्हणता येणार. आहेत ना काही आठवणी. तुझं वर्गात लेक्चर सुरू असताना माझ्याकडे बिनधास्त बघणं, माझ्यावर इम्प्रेशन मारायला बरोबरच्या मुलांची चेष्टा करून माझ्याकडे एक लुक देणं, मी आणि अपर्णा फिरायला पार्क मध्ये जायचो नेमकं त्या वेळेला तिथे फिरायला येणं, तुझं ते काळ मायकल जॅक्सन सारखं जॅकेट, तुझं शिव्या देणं, बेदरकारपणे सिगारेटचा धूर हवेत सोडणं आणि मी समोर दिसले की हळूच सिगारेट टाकून देणं. आठवत मलाही काही काही!

प्रसाद- भें@# तुला हे सर्व आठवत?

ज्योती- हो. ती पहिली शिवी दिलीस ना आत्ता ती मायनस करूनही सगळं आठवत. तू अजिबात बदलला नाहीयेस. फक्त केस विरळ झालेत आणि उरलेले डाय करतोस.

प्रसाद- तू पण होतीस तशीच आहेस. केस पण अजून काळेभोर आहेत. फिगर पण एकदम मेंटेड. फक्त पूर्वी मेरवानचा मावा केक होतीस आता मलई बर्फी झाली आहेस. अजून गोड!

ज्योती- गप ए काहीही!

प्रसाद- अग खरच. तेव्हा तुझी स्तुती करायची हिम्मत नव्हती. आता करतोय तर ऐकून घे ना. आणि ती पण मनापासून. शून्य अपेक्षा ठेऊन.

ज्योती- नक्की? काहीच अपेक्षा नाही?

प्रसाद- अपेक्षा एकच. खरं उत्तर.

ज्योती- कसलं उत्तर?

प्रसाद- हेच की मी त्यावेळी तुला प्रपोज केलं असत तर तू हो म्हणाली असतीस का?

ज्योती- देते मी खर उत्तर. पण आता तुला ते का जाणून घ्यायचं आहे?

प्रसाद- त्यावेळी प्रपोज न करता मी तुझा होकार गृहीत धरला होता. मग ते अपर्णा बरोबर माझं मोठं भांडण. तुम्ही घेतलेले वेगळे सब्जेक्ट. मग अचानक अनपेक्षितपणे आपल्या ग्रुप मध्ये आलेला दुरावा. मग इगो आणि मग हळू हळू सगळं संपण! सुरू होण्याआधीच! मला इतकंच जाणून घ्यायचं आहे की त्यावेळी चार वर्षे मी जे स्वप्न जगलो, आजवर जतन करत आलो ते सत्यात उतरायची शक्यता होती की तो माझा वेडेपणा होता.

ज्योती- हो…

प्रसाद- काय हो?

ज्योती- तू मला तेव्हा प्रपोज केलं असतंस तर मी एका क्षणाचाही विलंब न करता हो म्हणाले असते!

प्रसाद- काय? खरच?

ज्योती- (त्याच्या डोळ्यात बघत) आणि आजही माझं उत्तर तेच असेल.

प्रसाद- What? क…काय म्हणालीस तू?

ज्योती- जे तू ऐकलस तेच.

प्रसाद- यु मीन…ए ज्योती हे काय बोलते आहेस ग तू? आग आपलं लग्न झालंय. संसार आहेत दोघांचे.

ज्योती- मी कुठे अमान्य करते आहे ते.

प्रसाद- मग? आत्ता काय म्हणालीस?

ज्योती- प्रसाद प्रेम हे प्रेम असतं. आणि पहिलं प्रेम हे अमर असतं. परिस्थिती, माणस, वातावरण सगळं बदलू शकत पण पाहिलं प्रेम अढळ असतं. जे तुझ्या आणि माझ्या मनात आज कॉलेज संपून वीस वर्षांहून जास्त झाली तरी तसंच जिवंत आहे.

प्रसाद- पण म्हणून…

ज्योती- म्हणून काय प्रसाद? मी म्हणतच नाहीये की आपण आपल्या सध्याच्या आयुष्याला विसरू, आपण पळून जाऊ, समाजात बदनाम होऊ असलं काही नाही. आपण जसे जगतो आहोत तसेच जगू. पण आपल्या मनात एकमेकांसाठी असलेला जो हळवा कोपरा आहे ना, इतकी वर्षे कुलूप लावून बंदिस्त केलेला तो उघडू! आज इतक्या वर्षांनी रियुनियनच्या निमित्ताने एकत्र आलोय आपण. ह्यापूढेही भेटी होतील. मग आपल्याला माहीत असलेल्या एकमेकांबद्दलच्या भावना एकमेकांकडे उघडपणे मान्य करून त्याचा स्वीकार करायला काय हरकत आहे? कॉलेजात एकमेकांचा होकार अध्यारुत धरून एक छान फुलू शकणार नात आपणच मारलं. मग आता उरलेली वर्ष एकमेकांचा नकार गृहीत धरून परत एका वेगळ्या रुपात जन्म घेऊ शकणार नात आपण परत का मारून टाकायचं?

प्रसाद- म्हणजे आपलं अफेयर…??

ज्योती- प्रसाद ह्या नात्याला नाव नको देऊया. अफेयरला अनैतिकतेची किनार असते. आपलं नात ह्या सर्वांच्या पलीकडल आहे असं मला वाटतं. अगदी लग्नापेक्षा पवित्र आणि जुनं!

प्रसाद- म्हणजे?

ज्योती- म्हणजे बघ हा.तू लग्न केलंस, मी पण केलं. पण कोणाशी केलं? आपल्या सगळ्या किंवा बहुतेक अपेक्षा पूर्ण करणाऱ्या व्यक्तीशी बरोबर?

प्रसाद- हो.

ज्योती- कारण लग्नाच मूळच अपेक्षा हे असतं. त्यात चूक काहीच नाही. पण आपण एकमेकांवर प्रेम केलं ते कोणतीही अपेक्षा न ठेवता. In fact आपण प्रेम केलं नव्हतं ते झालं होतं. आपोआप! मग मला सांग, आज इतक्या वर्षांनी आपल्यावर एकेकाळी निरपेक्ष प्रेम करणार कोणीतरी भेटणं ही किती मोठी गोष्ट आहे! अरे आपली सख्खी मुलंही आपल्याकडून अपेक्षा ठेवतात तिथे इतर जगाबद्दल न बोललेलंच बरं!

प्रसाद- हम्म…

ज्योती- बघ तू अजिबात बदललेला नाहीस. अजूनही प्रेमाबद्दल बोलताना टेन्श होतोस.

दोघे हसतात.

ज्योती- चल मी सांगते तुला I love you and will always do!

प्रसाद- Me too…पण ते सध्या फेमस आहे ते नाही बरं का?

ज्योती- गप रे तू…

दोघे- काहीही बोलतोस…

दोघे हसतात!

प्रसाद- ए हा जन्म अर्धा गेलाच. पण पुढल्या जन्मी भेटू तेव्हा मी लगेच प्रपोज करून तुझं बुकिंग करून टाकणार आहे. नाहीतर परत हीच चु#गिरी होईल!

ज्योती- नाही होणार पुढल्या जन्मी ही चु#गिरी. मी तेव्हा प्रेमाला गृहीत धरणार नाही आणि तुलाही धरू देणार नाही. पण उरलेला अर्धा जन्म तुला किती प्रेम करतोस ते दाखवून द्यावं लागेल. हा उरलेला जन्म आपली टेस्ट ड्राईव्ह आहे असं समज. पुढल्या जन्मीच्या लॉंग ड्राईव्हसाठी!

इतक्यात सगळी गँग त्यांच्याजवळ येते. धमाल मस्ती सुरू होते. खुर्चीच्या मागे ज्योती आणि प्रसादने एकमेकांचे हात घट्ट धरलेले असतात. एक नवं, निरपेक्ष, पवित्र, खूप जून नात उमलायला सुरुवात झालेली असते! टेस्ट ड्राईव्ह पण लॉंग ड्राईव्ह होणार ह्याची दोघांना खात्री असते!