दिवाळी २०२० स्पेशल- १५
अधुरी एक कहाणी लेखिका- मानसी जोशी
त्याने विचारलं असतं तर ती ‘हो’ म्हणाली असती. तिने विचारलं असतं तर तो ही नाही म्हणाला नसता. पण हे त्यालाही जमलं नाही आणि तिलाही….. अशीच अधूरी राहिलेली एक प्रेमकहाणी….
तो आणि ती एकाच कॉलेजमधले पण वेगवेगळ्या ग्रूपमधले. तो तिला दोन वर्षांनी सिनिअर. एका कॉलेज प्रोग्रॅमच्या वेळी तिने त्याला बघितलं आणि बघताक्षणी तो तिला आवडला. ती तशी चूझी. असं सहजासहजी तिला काही आवडणं शक्यच नसे. पण तो मात्र तिला एका नजरेतच आवडला. हळूहळू दोघांची एकमेकांशी ओळख झाली. अधूनमधून भेटही होऊ लागली, पण फक्त दोघंच भेटली असं मात्र कधीच झालं नाही. जसजसा तो तिला कळत गेला तसतसं तिला जाणवत गेलं, “त्याच्या आणि तिच्या वाटा वेगळ्या आहेत त्या जुळणं शक्य नाही.”
मग तिने ठरवलं, “काहीही झालं तरी आपल्याला या स्वप्नांच्या दुनियेतून बाहेर पडायलाच हवं. जे शक्य नाही त्याचा विचार कशाला करायचा? पुढे जाऊन दोघांनाही त्रास होण्यापेक्षा आपण आत्ताच स्वतःला सावरलेलं बरं. पुढे त्याचं ग्रॅज्युएशन पूर्ण झालं आणि तो पुढच्या शिक्षणासाठी दुसऱ्या शहरात निघून गेला. जाण्यापूर्वी तो सहजच(?) म्हणून कॉलेजला आला, तिलाही भेटला. कितीही नाही म्हटलं तरी तिचं मन त्याच्याकडेच ओढ घेतच होतं. पण तरीही तिने स्वतःला सावरते. त्याच्या डोळ्यातलं मूकं प्रेम तिच्या भरलेल्या डोळ्यांना दिसतच नाही. त्या वेळी दोघांनाही माहिती नसतं; ही भेट त्यांची शेवटची भेट ठरणार आहे.
काळ कोणासाठी थांबत नाही की कोणाची वाट बघत नाही. दोघांनीही शिक्षण पूर्ण करून आपल्या अर्थार्जनाला सुरवात केली. आता दोघांचंही विश्व बदललं होतं. आयुष्यात नव्या व्यक्ती, नवी स्वप्ने, नवी क्षितिजे दिसू लागली होती. तिने तिच्या आयुष्याचा जोडीदार निवडला. सर्व बाजूंनी तिला साजेसा. त्यानेही आपल्या पसंतीच्या मुलीशी लग्न केलं. मात्र दोघांनीही मनाच्या एका कोपऱ्यात मात्र पहिल्या वहिल्या अबोल, अव्यक्त प्रेमाची आठवण अलवार जपलेली होती.
जवळपास पंधरा वर्षांचा काळ मध्ये निघून गेला. आता ‘तो’ आणि ‘ती’ दोघंही आपल्या आयुष्यात व्यग्र झाले होते. आपल्या संसारात रमले होते. आता त्या मूक प्रेमाच्या आठवणीही धूसर झाल्या होत्या.
एक दिवस एका कार्यक्रमामध्ये नेमकी तिच्या खास मैत्रीणीची आणि ‘त्याची’ भेट होते. तिच्या मैत्रीणीचा नवरा आणि तो एकाच ग्रूपमधले. त्या फंक्शनमध्ये कॉलेजच्या ग्रूपमधले अनेक मित्र भेटतात. सहाजिकच जुन्या आठवणींना उजाळा मिळतो. कॉलेजच्या धमाल दिवसांपासून सुरु झालेल्या आठवणी ‘ती सध्या काय करते’ पर्यंत येऊन थांबतात. ‘त्याची’ वेळ येते तेव्हा मात्र तो हसून वेळ मारुन नेतो. या ग्रूपची सगळी धमाल दुरुनच बघणारी तिची मैत्रीण मात्र त्याच्या चेहऱ्यावरचे बदललेले भाव चटकन ओळखते. थोड्या वेळाने त्याला एकटं बघून ती त्याच्याशी बोलायला जाते. सुरुवातीला हाय हॅलो आणि जुजबी बोलणं झाल्यावर त्याला विचारते, “तू खरच प्रेम करत होतास का तिच्यावर? इतक्या वर्षांनंतरही तिच्याशी बोलावसं, तिला भेटावसं वाटतं तुला?”
तो गप्प रहातो. तिची मैत्रीण आपला मोबाईल त्याच्यासमोर धरते आणि म्हणते, “हा बघ तिचा फोटो; तिच्या व्हाट्स अप चा डीपी…” तो नकळत मोबाईल हातात घेतो. ‘तिचा’ फोटो बघून त्याचे डोळे भरुन येतात. कितीतरी वेळ तो त्या फोटोकडे बघत बसतो.
“तिचा व्हाट्स अप नंबर देऊ? बोलणार आहेस तिच्याशी?”
“नाही! नको! मला तिचा नंबर देऊ नकोस आणि तिलाही माझा नंबर देऊ नकोस, फक्त व्हाट्स नंबर नाही कुठलाच नंबर देऊ नकोस.” असं म्हणून तो मोबाईल परत करतो.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी तिच्या मैत्रीणीच्या मोबाईलवर त्याचा मेसेज येतो-
“दाटून आलेल्या मेघांनी
बरसावं असं काही नसतं
प्रत्येकवेळी भावना व्यक्त करायला
शब्दच हवेत असंही काही नसतं
अव्यक्त राहीलं तरीही
प्रेम हे प्रेमच असतं
अधूरी असली तरीही
ती एक प्रेमकहाणीच असते.”
खाली लिहिलेल असतं, “हा मेसेज तिला पाठवशील प्लीज. हा मी तिला पाठवलेला आयुष्यातला पहिला आणि शेवटचा मेसेज! त्यावेळी व्हाट्स अप नव्हतं मोबाईलही नव्हते, पण नजरेची भाषा खूप काही बोलून जायची. असो.
तिची मैत्रीण तिला हा मेसेज पाठवते. मेसेज बघून ‘ती’ मैत्रीणीला फोन करते. मैत्रीण सगळी हकीगत तिला सांगते. ती स्तब्ध होते. काय बोलावं तिला काहीच कळत नाही. आजपर्यंत ती समजत असते आपण त्याच्यावर एकतर्फी प्रेम करत होतो, पण आज तिला कळतं की, ‘तो’ सुद्धा तिच्यावर मनापासून प्रेम करत होता.
“तुला भेटावसं वाटतय त्याला? फक्त एकदा भेटा पहिलं आणि शेवटचं. यात काही चूक नाही. पण भेटला नाहीत, तर मात्र खूप काही निसटेल हातातून, त्यावेळी नाही बहरलं तुमचं नातं पण आता एक निर्मळ मैत्रीचं नातं निर्माण होऊ शकतं अगदी काहीच नाही झालं, तर आयुष्यात किमान एकदा एकमेकांशी मनमोकळं बोलल्याचं समाधान तरी मिळेल.” पलिकडून तिची मैत्रीण बोलत असते.
एक क्षण तिच्या मनात चलबिचल होते. पण लगेच तिला वास्तवाचं भान येतं आणि ती नकार देऊन फोन ठेवते. मन घट्ट करुन ती नकार तर देते पण मनात जाग्या झालेल्या त्याच्या आठवणी थांबवणं मात्र तिला कठिण जातं.
काळ नेहमीप्रमाणे पुढे सरकत असतो. अजून दोन महिने सरतात. ती हळूहळू जुन्या आठवणी पुन्हा विसरायचा प्रयत्न करत असते. अशाच एका निवांत दुपारी तिच्या मैत्रीणीचा फोन येतो आणि पुन्हा त्याच्या आठवणी जाग्या होतात.
“‘तो’ आत्ता आला आहे आमच्याकडे, बोलणार आहेस का त्याच्याशी?”
हे ऐकून क्षणभर ‘ती’ हरकून जाते. मनात एक अनामिक हुरहूर दाटून येते आणि नकळत ती विचारते, “त्याने काही विचारलं का माझ्याबद्दल?
“अगं तुझ्याबद्दल कधी विचारेल? आत्ताच आला तो. मी चहा ठेवायला किचनमध्ये आले आणि इथूनच तुला कॉल केला.”
हे ऐकून ‘ती’ थोडी निराश होते, पण तसं न दाखवता ‘नाही’ म्हणून फोन कट करते.” खरं तर तिला त्याच्याशी बोलावं, त्याला भेटावं असं मनापासून वाटत असतं, पण तरीही ती स्वतःला थांबवण्याचा प्रयत्न करते. कारण तिच्या एका चुकीमुळे दोन संसार उध्वस्त होऊ शकतात, याची तिला जाणीव असते, म्हणूनच ती त्याच्यापासून दूर राहायचं ठरवते.
जवळपास तासाभराने तिच्या मैत्रीणीचा पुन्हा फोन येतो. काहीशा धडधडत्या मनाने ती फोन रिसिव्ह करते. पलिकडून तिची मैत्रीण बोलत असते, “सांगितलं मी त्याला तुला फोन केल्याचं आणि तू जे विचारलंस तेसुद्धा सांगितलं.”
“मग काय म्हणाला तो?” ती.
“तो जे म्हणाला ते मला नीटसं कळलं नाही पण तो म्हणाला, ‘मला जे म्हणायचं आहे ते तिला बरोबर कळेल. तिला सांग, तू विचारी आहेस, प्रॅक्टिकल आहेस, उगाच भावनिक होऊ नकोस. तू होणार नाहीसच कारण तो तुझा स्वभावच नाही. तू जशी आहेस तशीच रहा.”
मैत्रीणीचं हे बोलणं ऐकून मात्र तिच्या चेहऱ्यावरची कळी खुलते. मनातलं सगळं मळभ दूर होवून मन स्वच्छ होतं.
“थँक्स ! तुलाही आणि त्यालाही..” ती अगदी सहज बोलून जाते.
“तुला खरंच कळलं त्याला काय म्हणायचं होतं ते?”
“हो! त्याला जे म्हणायचं होतं ते सगळं त्याने या एका वाक्यात सांगितलं.”
“नक्की काय म्हणायचं होतं त्याला?”
“त्याला म्हणायचं होतं, ‘जेव्हा सगळ्या गोष्टी सहज शक्य होत्या तेव्हा विचारपूर्वक वागलीस. आता भावनांच्या आहारी जाऊ नकोस. कारण असं करुन फक्त त्रास होईल.’
तिचं हे उत्तर ऐकून तिची मैत्रीण आश्चर्याने तिला म्हणते, “अगं किती सहज कळतं तुम्हाला एकमेकांच्या मनातलं! बाकी काही माहिती नाही मला पण तुम्ही दोघांनीही त्यावेळी गप्प राहून चूक केलीत असं वाटतय मला.”
“चूक का बरोबर ते नाही सांगता येणार मला. पण एक मात्र नक्की त्यावेळी माझ्यापेक्षा जास्त विचारपूर्वक तो वागला. मला तर माहितच नव्हतं त्याचं माझ्यावर प्रेम आहे. त्यामुळे त्याच्या विचारांपासून दूर जाणं मला कठीण गेलं नाही. पण त्याला मात्र माझ्या नजरेतलं प्रेम जाणवलं होतं, तरीही त्याने स्वतःला माझ्यापासून लांब ठेवलं. जर त्यावेळी मला एक क्षण जरी जाणवलं असतं त्याचं माझ्यावर प्रेम आहे, तर कदाचित मी स्वतःला थांबवू शकले नसते आणि सगळंच कठीण होवून बसलं असतं. आयुष्यातल्या त्या एका वळणावर आम्ही एकत्र आलोही असतो पण पुढे जाऊन त्याचा आम्हा दोघांनाही त्रास झाला असता. कारण मुळात आमच्या वाटा वेगळ्या होत्या. आमची कौटुंबिक पार्श्वभूमी आमची स्वप्न आमचे विचार, सगळंच परस्परविरोधी होतं. काही नात्यांना नाव देता येत नाही आणि काही नाती जुळतच नाहीत, तरीही त्या नात्यामध्ये एक ओढ असते आणि ही ओढ जन्मभर कायम राहते. काही गोष्टी अपूर्णच छान वाटतात कारण त्या पूर्ण झाल्या, तर त्यातला गोडवा निघून जातो. आमची कहाणीही अशीच आहे अधुरी! आणि म्हणूनच ती खूप गोड आहे.” आयुष्यात पहिल्यांदाच ती त्याच्याबद्दल इतकं मोकळेपणाने बोलत होती. तिचं हे बोलणं ऐकून तिच्या मैत्रीणीचे डोळे पाणावतात.
आयुष्यात काही नाती निर्माणच होत नाहीत पण तरीही ती असतात. त्यां नात्यांना नाव नसतं, भविष्यही नसतं; पण त्यामध्ये असते एक आंतरीक ओढ, राहून गेलेली स्वप्न आणि गोड आठवणी!
- मानसी जोशी
- माझी होशील का? - October 1, 2021
- काव्यांजली- शेवटचा भाग - February 12, 2021
- काव्यांजली- ४ - February 2, 2021
Mast