निश्चय- १
“स्वाती, अजून काकू कश्या आल्या नाहीत नाश्त्याला , दहा वाजले”
“हो गं, एरवी अगदी परफेक्ट असतात , मी बघते थांब” असं म्हणून स्वाती शेजारच्या देशपांडे काकूंकडे गेली आणि तिने त्यांच्या दारावरची बेल वाजवली. चार पाच वेळा बेल वाजवल्यानंतरही दार उघडलं गेलं नाही तेव्हा मात्र स्वाती घाबरली
“आई, अगं काकू आल्या आहेत ना नक्की बाजारातून?”
“हो तर, मगाशीच म्हणाल्या ना मला येते मी सगळं समान घरात ठेऊन आणि अंघोळ करून नाश्त्याला”
लॉक डाऊन नंतर आज आठ दिवसांनी केवळ किराणा आणायला गेलेल्या देशपांडे काकू घरात एकट्याच राहत होत्या, त्यांची एकुलती एक मुलगी मेधा आणि तिचे मिस्टर हे नोकरी निमित्त गेले वर्षभर अमेरिकेला गेले होते. खरंतर स्वाती म्हणालेली मी सामान आणून देते, पण ‘माझे पायही मोकळे होतील’ म्हणून त्या स्वतःच गेल्या होत्या.
दोन वर्षांपूर्वी देशपांडे काकूंची खुप मोठी हार्ट सर्जरी झाली होती, तेव्हापासून त्यांना मेधा खूप जपत होती, पण वर्षापूर्वी तिला नोकरीसाठी अमेरिकेला जायला लागले त्यामुळे शेजारी असलेल्या फडके काकूंना तिने आईची काळजी घ्यायला सांगितले होते. तसे खुपसे नातेवाईक सुद्धा गावातच होते, पण प्रत्येकाला कुठे सांगणार ,आणि त्यांचा शेजार खूप चांगला होता.
“काकू, अहो काकू, दार उघडा, कुठे आहात? पडला बिड्लात का कुठे? काकू…. “ असे म्हणत फडके काका काकू आणि स्वाती जवळ जवळ दहा मिनिटे प्रयत्न करत होत्या, आजूबाजूचे शेजारी पण दरवाजा उघडून बघायला लागले , पण दारातच होते, कारण सोशल distancing.
अडी अडचणीला काही लागलं तर मेधाने तिच्या एका खूप जवळच्या मैत्रिणीचा श्वेताचा फोन नंबर फडके काकूंकडे देऊन ठेवला होता, आणि ती दोन तिन बिल्डिंग सोडून जवळच राहत होती. तिला स्वातीने फोन लावला आणि ती हे सगळे कळल्यावर धावतच पाच मिनिटांत तिथे आली.
“ काय झालं फडके काकू नक्की ?”
“ अगं मगाशी काकू आल्या सगळं समान घेऊन बाहेरून , म्हणाल्या येते नाश्त्याला , आणि दारच उघडत नाहीयेत, बघ ना”
परत एकदा श्वेताने प्रयत्न केला, पण आतून काहीच आवाज येत नव्हता, तिलाही काही कळत नव्हतं, शेजारी नेहमी असणारी दुसरी किल्ली सुद्धा नेमकी त्यांच्याकडे नव्हती, किल्लीवाला आत्ता ह्या वातावरणात मिळणं अशक्य होतं. पण देवाच्या कृपेने त्यांचे घर तळमजल्यावर होतं.
“स्वाती एक काम कर एक मोठी काठी दे आणि मागे ये माझ्यासोबत आपण खिडकीतून दाराची कडी येते काढता का ते बघू”
दोघी मागे गेल्या. खिडकी नशिबाने उघडी होती. त्यातून काठी आत घालून कशी बशी कडी उघडली आणि सगळ्यांचा जीव भांड्यात पडला.
सगळे आत आले, तेव्हा काकू नुकत्याच अंघोळ करून बाहेर आलेल्या आणि दरवाज्यापाशी पडलेल्या दिसल्या. सगळ्यांनी मिळून त्यांना बेडवर नेऊन ठेवलं. तोंडावर पाणी शिंपडलं आणि त्या हळू हळू डोळे उघडू लागल्या.
“ काकू ,बरी आहेस का गं ?” श्वेताने काकूंच्या कपाळावरून हात फिरवत मायेने विचारले
“काय गं काय झालं मला? मी कशी इथे ?आणि ते जाऊदे तू कशी इथे आलीस?”
“काकू , काकू … किती ते प्रश्न , धीर धर जरा आणि आधी हे पाणी पी, मी तुझं बिपी आणि शुगर चेक करते, मशीन कुठे?
“पण मला हे झालं काय?”
“काकू अगं तू चक्कर येऊन पडली असशील, मला स्वातीने बोलावलं, मी आले आणि खिडकीतून काठी घालून दार उघडलं, कसली सॉल्लिड आहेस तू, बघ काय काय केलं आम्ही अगदी एखाद्या Detective सारखं”
केवळ वातावरणातला ताण घालवण्यासाठी श्वेता हे अगदी हसत बोलली
“ते जाऊदे आता तू ओके आहेस, पण उठू नकोस, पडूनच रहा” असं म्हणून श्वेताने बिपी आणि शुगर चेक केलं तर दोन्ही खूप वाढलं होतं. तिला कळेनाच आता काय करावं. आणि तिने निर्णय घेतला की काकूला घरी घेऊन जायचं. तिने फोन करून तिचा नवरा अलोक ह्याला गाडी घेऊन बोलावलं.
“श्वेता अगं आम्हीही घेऊ कि गं काळजी काकूंची, तू कशाला त्रास घेतेस?”
“फडके काकू, अगदी बरोबर आहे तुमचं, आणि तुम्हीपण घ्यालच काळजी, पण मलाच चैन पडणार नाही, हजारवेळा तुम्हाला, काकूला खुशालीचा फोन करण्यापेक्षा मी घरीच नेते काकूला, आणि ती बया बसली आहे ना सातासमुद्रापार ती मला सोडणार नाही, मी काकूला इथे असंच सोडलं तर”
अलोकचा फोन आला आणि कपाळाला हात लावत “अरे देवा” असं म्हणत श्वेता खुर्चीवर बसली.
“काय झालं गं श्वेता”
“काकू अहो अनेक दिवस गाडी बंद आहे ना लॉक डाऊन मुळे ,त्यामुळे गाडी चालूच होत नाहीये असं म्हणाला सुबोध, आणि काकूचा पायही मुरगळला आहे सो तिला चालत घेऊन जाणं शक्यच नाही, काय करावं आता?
“एक मिनिट, आमच्या इथे तो अरुण राहतो ना त्याची रिक्षा आहे, त्याला विचारते”
“पण काकू तो येईल का ह्या अश्या वातावरणात?”
“विचरून तर बघते”
फडके काकूंनी अरुणला फोन लावला, आणि तो अगदी पाचव्या मिनिटाला तिथे हजर झाला.
“अहो मला का नाही बोलावलं आधीच, देशपांडे काकू मला आई सारख्या अगदी, कितीवेळा त्यांनी मला अनेक बाबतीत मदत केली आहे, आणि कधीही हे उपकार फेडण्याची वेळ आलीच नाही , पण आता तुम्ही सांगा काय करू? तो कोरोना वगैरे ठीके, पण मी येतो रिक्षा घेऊन, बोला कुठे जायचं आहे?”
“अरुण अरे दोन तीन बिल्डिंग सोडूनच अगदी जवळ माझी बिल्डिंग आहे, तिथेच जायचं आहे काकूंना घेऊन” श्वेता बोलली आणि सगळे काकूंच्या घरात आले.
“अरे अरुण तू ही आलास का?, बघ कशी पडली ही म्हातारी, आणि उगाच तुम्हा सगळ्यांची धावपळ”
“काकू तू गप राहा बरं, आता मस्त सेवा करून घे ह्या श्वेता ताईकडून, आणि आराम कर मस्त”
काकूंचा पाय बराच दुखावला होता, त्यामुळे त्यांना अगदी उचलूनच रिक्षात बेऊन बसवावे लागले.
श्वेताच्या घरी आल्यावर अरुण चहा पिऊन घरी गेला, खरतर तो नकोच म्हणत होता, पण श्वेताने आग्रहच केला.
श्वेताच्या सासूबाई गावाला राहत होत्या, कधीतरीच इकडे शहरात ह्यांच्या घरी यायच्या, त्यामुळे त्यांची बेडरूम तिने काकूंसाठी तयार केली.
हे सगळं आवरेपर्यंत दुपार होऊन गेलेली. श्वेताने पटकन काकूंच्या पथ्याचा अगदी कमी तिखट, तेल असलेला स्वयंपाक केला. तिचा मुलगा यश, नवरा सुबोध जेवायला बसले आणि स्वातीने आत काकूंना ताट वाढून आणलं, तेव्हा तिने काकुंच्या डोळ्यात पाणी बघितले.
“ए काकू, काय झालं ? काही होतंय का ? दुखतंय का काही, सांग हं प्लीज”
“श्वेता ह्या अचानक आलेल्या कोरोनाच्या संकटात, मी अजून एक संकटच आहे ना गं तुम्हाला, किती त्रास होणार आहे तुम्हाला माझ्यामुळे”
“गप गं तू काकू , त्रास कसला ,तू माझी आईच आहेस, आणि आईचा कसला गं त्रास?”
“ मी कशी आई तुझी?”
“तू विसरलीस का काकू?, माझं जेव्हा miscarriage झालं होतं दुसऱ्यावेळी तेव्हा जी काही तू माझी सेवा केली होतीस ती मी कशी गं विसरू? आणि कोरोनाचे हे संकट कधीतरी दूर होईलच ना , त्यासाठी मी जन्मभरासाठी जोडलेली मेधा आणि तुझ्यासारखी लाखमोलाची नाती विसरून जाऊ का?”
आता दोघींच्याही डोळ्यात पाणी होतं.
क्रमश:
Image by Thank you for your support Donations welcome to support from Pixabay
ओंजळीतील शब्दफुले ह्या स्वलिखित आणि स्वरचित कवितांच्या कार्यक्रमाचे 40 कार्यक्रम संपन्न
अनेक कवी संमेलनात आमंत्रण आणि कथेला बक्षिसे
प्रभात वृत्तपत्रात दर शुक्रवारी अस्मिता ह्या सदरात लेख प्रकाशित .तसेच अनेक वृत्तपत्र आणि मासिकांत लेख ,कथा ,कविता प्रसिद्ध
निसर्गाचे फोटो काढण्याची आवड ,कारण फोटो ग्राफरची नजर लाभली आहे.
- शर्वरी…(कथा संग्रह) - September 12, 2022
- निसरडी वाट- 1 - September 17, 2021
- फिरुनी नवी जन्मेन मी ….२ - July 27, 2021
सुरुवात तर झक्कास झाली आहे…