निश्चय- २
“किती गं गोड आहेस तू, कॉलेज मध्ये असताना ह्या सोशल मिडीयावरची तुमची मैत्री, पण किती घनिष्ट झाली पुढे, माझा तर केवळ सख्ख्या नात्यांवर विश्वास, पण ही तुमची मैत्री इतकी फुलत गेली कि मलाही हे नातं पटलं आणि सर्वात लाडकं झालं”
“काकू कुठलंही नातं एकतर्फी नसतं गं, जितकं मी प्रेम केलं मेधावर तितकंच किंबहुना जास्तच मला तुमच्याकडून मिळालं, आणि हा व्यवहार आहे का गं, कि मी प्रेम केलं, कि तुम्ही करावं, ही आंतरिक भावना आहे, हो कि नाही ?”
“ए काकू आणि उगाच रडवलंस बघ तू , इतकी मस्त तुझ्या आवडीची ताकातली भेंडी केली आहेत, बघ बिचारी कशी मलूल पडली आहेत, आणि ही तू बनवतेस तशी कडीपत्त्याची चटणी, ए सांग ना मला कशी झाली आहे.”
आणि काकू खुदकन हसली “वेडी आहेस बघ, कसं हसवायचं रडणाऱ्या माणसाला तुला पहिल्यापासून बरोबर जमतं”
“मी इथेच बसते तुझं जेवण होईपर्यंत , नाहीतर बसशील परत मुळूमुळू रडत” असं म्हणत श्वेता तिथेच काकूजवळ बसली
आणि दोघी एकमेकांना घास भरवत कितीतरी आठवणी काढत , हसत खेळत जेवल्या.
“आणि ऐक तू पूर्ण बरी झालीस तरीही, हे कोरोनाचे सावट दूर झाल्याशिवाय इथून कुठेच जायचं नाही आहेस, तुझा पाय बरा झाला की तुझ्या हातचा गोडाचा शिरा आणि मटारच्या करंज्या खायच्या आहेत आम्हाला” असं म्हणून श्वेता त्यांना पायाला मलम लावून आणि पेनकिलर, त्यांच्या bp आणि शुगरच्या गोळ्या देऊन जेवायला गेली. आणि काकूंच्या डोळ्यात परत पाणी तरळलं, पण सुखाचं आणि आनंदाचे.
दुसऱ्या दिवसही काकू सवयीप्रमाणे सकाळीच साडेपाचला उठल्या, पण पाय अजूनही दुखत असल्यामुळे त्यांना उठता येत नव्हते. सकाळचे सर्व उरकायचे होते, चहाही हवा होता, पण आपण स्वतःच्या घरात नाही आहोत हे त्यांना माहित होते, पण सवय होणे कठीण होते. पाणी घ्यायला वाकून टेबलावरील तांब्या भांडं घ्यायला त्या वाकल्या तेव्हा चुकून भांडं त्यांच्या हातून खाली पडलं आणि जोरात आवाज झाला. लगेचच श्वेता धावत तिथे आली. “काकू काय झालं?, काय पडलं , , काही हवं होतं का गं?”
“श्वेता , बाळा sorry, तुला ह्या आवाजाने जाग आली का गं?, पाणी घ्यायला वाकले आणि भांडं पडलं, खरंच , दिवसभर इतकी कामं करून दमून झोपलेली असतेस , माझ्यामुळे तुला झोपेत… “
“काकू , प्लीज नको ना गं असं बोलूस , आणि sorry काय ?, थांब पाणी देते तुला आधी”
काकूला पाणी देऊन तिला हात धरून सकाळचे सगळे आवरून श्वेताने चहा बिस्कीट दिले.
“तू झोप गं परत हवी तर , आता मला नको आहे काही” काकू श्वेताकडे बघत हसत बोलल्या
“छे गं, आता नाही लागणार परत झोप , आता मस्त योगा करते , यश आणि सुबोधला पण उठवते, अगं सगळी कामं आटोपता आटोपता दुपार होतेच, उलट बरं झालं लवकर जाग आली , सगळं वेळेवर आवरेल माझं, तू झोप आणि, आराम कर, मी थोड्यावेळाने मस्त नाश्ता आणते तुझ्यासाठी”
थोड्यावेळाने मेधाचा व्हिडीओ call आला आणि तिने श्वेताचे मनापासून आभार मानले. आईची चौकशी आणि अनेक सूचना दिल्यानंतर काकू हसून म्हणालीच, “ बघ गं श्वेता ही माझी आई का मी हिची, केवढ्या त्या सूचना”
“अगं काकू मुली होतातच आईची आई अश्यावेळी , तिला नको बोलूस काही , बिचारी इतकी दूर आहे तर किती काळजी असेल तुझ्यासाठी”
“ बरं बरं , उंदराला मांजर साक्षी”
आणि सगळेच हसायला लागले.
श्वेताने पटापट सुबोध आणि यशच्या मदतीने सगळी कामं हातावेगळी केली. नाश्ता, जेवण आणि सगळं आटोपून द्पारी दोन वाजता श्वेता जराशी टेकली. अर्धा तासाने उठली, तर तिला जरा कणकण जाणवली, ती मनातून घाबरली. आता देवाने काय वाढून ठेवलं आहे समोर म्हणून थर्मामीटर मध्ये ताप बघितला तर एक ताप होता. सुबोधला उठवलं आणि त्याला सांगितल
“सुबोध ताप आलाय रे मला”
तो दचकून उठला “ काय ? किती ?
“अरे एक आहे , पण आता काय करायचे?
“हे बघ घाबरू नकोस अशी, आणि उगाच डोक्यात काही भलतेसलते आणू नकोस, ताप काय दुसरा कोणताही असू शकतो, तू एक काम कर दिवसभर आज पूर्ण आराम कर , बाकी मी बघतो”
“अरे असं कसं , काकू पण आहे बेडवर ,वर मी अशी झोपून राहिले तर कामं कोण करणार सगळी”
“वेडी आहेस का ?मी करणार नाही का सगळं? मी तुला गरम पाणी आणून देतो ते पी , एखादी पेन किलर बघतो आहे का”
“अरे काकूंना चहा देशील का करून प्लोज, आणि त्यांची औषधं पण “
“हे प्लीज वगैरे आधी मागे घे, प्लीज काय, sorry काय,”
सुबोध काकूंना चहा द्यायला खोलीत गेला तेव्हा त्या बऱ्यापैकी उठून बसल्या होत्या
“काय रे तू कसा आलास चहा घेऊन , श्वेता कुठे ? बरंबीरं नाहीये कि काय?”
“काकू श्वेताला ताप आलाय, बिचारी खूप disturb आहे आणि आम्ही टेन्शन मध्ये आहोत कि आता पुढे काय ? ”
“हं…. तिला म्हणावं अजिबात घाबरू नकोस, ही काकू आहे ना तुझी, ही तुझा ताप घालवते बघ”
“काकू तो नेहमीचा ताप असेल तर ठीके, पण हल्ली जरा भीती वाटते हो …. “
“त्या राक्षसी शब्दाचे नावच नको काढूस , हा ताप तो मुळीच नाही मला खात्री आहे. चल आधी मला घेऊन तुमच्या किचन मध्ये, काढा देते तिला गरमगरम प्यायला , लगेच पळून जातो कि नाही बघ ताप”
“काकू पण तुम्हालाच बरं नाहीये ,आणि तुम्ही कुठे हो !”
“काकू म्हणतोस ना , मग त्याच हक्काने आणि प्रेमाने मी करणार आहे हे”
शेवटी काकूंच्या विनंतीला मान देऊन तो त्यांना हाताला धरून किचन मध्ये घेऊन आला. त्यांना काढ्यासाठी जे जे हवे होते ते ते दिले , आणि नशिबाने ते घरात अव्हेलेबल होते.
काकू आणि सुबोध काढा घेऊन श्वेताजवळ आले, ग्लानिमुळे तिचा जरा डोळा लागलेला होता. पण काढा गरमगरमच प्यायला हवा म्हणून सुबोधने तिला उठवले.
“काकू , अगं तू कशी इथे , का उठलीस आणि बेडवरून?”
“ते सगळं नंतर, हा काढा घे आधी पटकन आणि गपचूप पडून राहा”
सुबोधेने डोळ्यांनी काढा घे नाहीतर काकूंना वाईट वाटेल अश्या प्रकारचे समजावले.
काढा घेतल्यानंतर रात्रीपर्यंत श्वेताचा ताप उतरला आणि तिला खूपच बरे वाटले. ती किचनमध्ये आली तर आत सुबोध ओट्यापाशी भाजी फोडणीला टाकत होता आणि डायनिंग टेबलाशी खुर्चीत बसलेली काकू कढईत केलेला साजूक तुपातला शिरा काचेच्या भांड्यात काढत होत्या
“काकू … असं म्हणत श्वेताने काकूंना जाऊन मिठी मारली आणि रडायलाच लागली”
“अगं अगं…. वेडी मुलगी , वाटलं ना बरं माझ्या काढ्याने ?, आणि हे काय रडूबाई , डोळे पूस आधी आणि आमच्या दोघांच्या हातचे गरमगरम जेवण जेवायला तयार हो, आणि बरं का ….हा तुझा सुबोध फार गुणाचा आहे हो खूप, किचनमध्ये कुठे काय ठेवलं आहे बरोबर माहित आहे, आणि भाजी पण मस्त बारीक चिरतो, नवऱ्याला छान तयार केलं आहेस तुझ्या हाताखाली , आणि हेच उत्तम, सगळ्यांना सगळं यायलाच हवं , आणि ते अश्यावेळी उपयोगी पडतं हो!”
“काकू….श्वेता अजूनही रडत रडतच बोलत होती “तुला मी इथे आणलं ते तू आजरी आहेस आणि पडलीस म्हणून, तुझी मी सेवा करयाला हवी आहे आत्ता, तर मीच तुझ्याकडून सेवा करून घेते आहे, किती वाईट वाटतंय गं मला”
“श्वेता एक सांगू, खरंतर मी इथे आले , तेव्हा मलाच खूप बावरल्यासाखं झालेलं, हे कोरोनाचे संकट, त्यात तुमची ऑफिसची ऑनलाईन कामं, वर घरात करावी लागणारी सगळी कामं आणि त्यात भरीस माझी अडचण, पण तू आणि सुबोधने ज्या प्रकारे मला इथे घरातीलच एक म्हणून सामावून घेतलं ना ते बघून मनावरील भार हलका झाला, कोण कोणासाठी कसं उपयोगी पडेल काही सांगता येत नाही,
आपण एकमेकांना हक्काचे मानतो ना गं बाळा, मग हे असं एकमेकांसाठी काय केलं हे कशाला मोजत बसायचं ?, तू माझी गुणी लेक आहेस , आणि ऐक बरं का ….ताप बरा झाला असला तरीही हाच काढा आज रात्री आणि उद्या पण घ्यायचा, कारण ताप परत आला तर परत हे मोठे मोठे टपोरे मोती येतील ना डोळ्यांतून”
“ काकू , तू पण ना” असं म्हणत श्वेताने काकूला घट्ट मिठी मारली
सुबोध हे सगळं बघत होता आणि मनात एक निश्चय करत होता कि कोरोनाचे संकट जेव्हा जाईल तेव्हा जाईल ह्या माउलीला आपल्या घरीच रहायला आग्रह करायचा , कुठेही जाऊन द्यायचं नाही.
समाप्त …..
Image by Thank you for your support Donations welcome to support from Pixabay
ओंजळीतील शब्दफुले ह्या स्वलिखित आणि स्वरचित कवितांच्या कार्यक्रमाचे 40 कार्यक्रम संपन्न
अनेक कवी संमेलनात आमंत्रण आणि कथेला बक्षिसे
प्रभात वृत्तपत्रात दर शुक्रवारी अस्मिता ह्या सदरात लेख प्रकाशित .तसेच अनेक वृत्तपत्र आणि मासिकांत लेख ,कथा ,कविता प्रसिद्ध
निसर्गाचे फोटो काढण्याची आवड ,कारण फोटो ग्राफरची नजर लाभली आहे.
- शर्वरी…(कथा संग्रह) - September 12, 2022
- निसरडी वाट- 1 - September 17, 2021
- फिरुनी नवी जन्मेन मी ….२ - July 27, 2021
Mast
खुप छान