Author: Kaustubh Kelkar

माझ्या हाॅलमधे एक फोटोफ्रेम आहे. खरं म्हणजे बाहेरच्या खोलीत. मी आपलं ऊगाच त्याला हाॅल म्हणतो. फ्रेममधे एक चित्र. त्यात एक

”नीट कडेकडेने जा.. गाड्या बघून रस्ता क्राॅस करा. फार वेळ काढू नका… सावकाश जा. तंद्री लागल्यासारखं तिथंच थांबू नका.. लवकर

लंगडत लंगडत पक्या सोसायटीत शिरला.खरं तर सक्काळी साडेसात वाजताच तो सोसायटीबाहेर गेलेला. त्याच्या बाईकवर. त्याची बाईक कुठाय ? जप्त केली

सकाळी पावणेबारा. माझे बारा वाजलेले. मी लॅपटाॅपवर. बंगलोरकडचा क्लायेंट. कड्डम कुड कूड. झूमच्या छोट्याशा खिडकीतनं, क्लायंट बोंबल बोंबल बोंबलत होता.

सकाळी साडेनऊ. आजी कुठेय ? बसलीय तिच्या खोलीत. मी जाऊ तिच्याशी सात आठ खेळायला ? बिलकूल जायचं नाही. आजीच्या खोलीत

“भिती” दोन तीन वर्षानंतर अचानक त्याला आईबाबांची आठवण झाली. गावची आठवण झाली. त्याच्या लेकीला तर आजी आबा फारसे आठवतच नाहीत.

दर दर की ठोकर. साडेचार तास बापाला अॅम्ब्युलन्समधे टाकून, गावभराची हाॅस्पीटल्स पालथी घातली त्यानं. बापाची तडफड त्याला बघवेना. घोटभर पाणी

ही एक नवीनच जमात पुण्यपत्तनात  जन्मास आल्याचे ,आमच्या लक्षात आले आहे. आमच्या काळी नव्हते हो असे काही. आदिमकाळापासूनची ही व्यवस्था

‘घाई करू नकोस.पुन्हा एकदा विचार कर.तासभर ऊशीरा आलीस तरी चालेल.आत्ता कुठं तुझ्या करिअरची सुरवात आहे…परेफ्क्शनिस्ट आहेस.नवीन गोष्टी पटकन् शिकून घेतेस.हार्डवर्कर

  रविवार. कालच लेकींची परीक्षा  संपलेली. खरं तर आज टांगापलटीचा मूड होता. तरीही.. पोरींना बळेबळे ऊठवलं. चलो सिंहगड. पोरी बिचार्या