Author: Kaustubh Kelkar

तो आवडायचा तिला. दिलसे. त्याची जिम्मी बाॅडी. लोणी काळभोर ऊडते केस. त्याचं खळाळून हसणं. त्सुनामीसारखं. त्याच्या गालावरची कोपरखळी. त्याचं ट्रेकींग.

माई आणि आण्णा. एक दुजे के लिये. तेरे मेचे बीच में, कैसा है ये बंधन अन्जाना…? हम सब नें जाना.

तोच होता तो. विवेक . बरोबर नेमक्या जागी त्यानी गाडी पार्क केली. सावकाश पण दमदार पावलं टाकत, तो खाली ऊतरला.

सकाळी सव्वासहा. घड्याळाचे काटे, काटा लगाऽऽ म्हणत सुसाट पळत सुटलेत. मी मात्र ,सकाळ इतक्या लवकर कशी झाली ? म्हणत डोळे

You need to login to view this content. Please Login. Not a Member? Join Us

माझी शाळा. भयानक आवडायची मला. पण… होमवर्क , पार डोक्यात जायचा. आणि बर्याच वेळा डोक्यावरूनही. आईचा स्वयपाकाचा अंदाज कधी चुकतो

लहान असताना त्यानं ठरवलेलं. मोठ्ठं झाल्यावर ड्रायव्हर व्हायचं. ईन्जीन ड्रायव्हर. मोठा झाला तो. त्याचं लग्नही झालं. मग तो खरंच ड्रायव्हर

तो तसाच  होता…. तापट…. आदळआपट करणारा… खुनशी… खत्रूड..क्रूरसिंह…. .. हल्ली  हल्ली  त्याचा विक्षिप्तपणा फारच वाढलेला. सावधान ईन्डिया , क्राईम पेट्रोल…

तो तसा तिच्या ऐकणार्यातला होता. निमूट ऐकून घ्यायचा. अगदी मान खाली घालून. आवाज चढवणं, त्याला आयुष्यात कधीच जमलं नव्हतं. लग्नाआधीपासून.

“पक्या यार नाही जमणार… नांदेडच्या पुढे आहे बासर. एवढ्या लांब ,दीड दिवसात नही जमेगा..” खरं तर पक्याची आयडिया भारी होती.