Author: Kaustubh Kelkar

आयुष्यात एवढा हताश, हा कधीच झाला नव्हता. एखाद्या खोल दलदलीत रूतत चालल्यासारखं वाटत होतं. स्टिअरींग आता तसूभरही हलत नव्हतं. याने

इन्स्पेक्टर  वीरेंद्र  प्रधान  काहीसे गोंधळून  गेले  खरे. त्यांनी ठंडा करके खाओ वाला पॅटर्न  वापरायचं ठरवलं. जगनशेटचा मृत्यु पहाटे चारच्या सुमारास

इन्स्पेक्टर  वीरेंद्र  प्रधान. तरूण तडफदार प्रामाणिक. तितकाच अभ्यासू. मानसशास्त्राचा पदवीधर. गुन्हेगारांचं मानसशास्त्र  समजून घेताना तो स्वतःला त्यांच्या जागी ठेवायचा. त्यांच्या

सलोनी. वय वर्ष 24 मनसुखलालची सुविद्य पत्नी. चांगली शिकलेली. डबल ग्रॅज्युएट. तसं मनसुखलाल आणि तिच्या वयात नऊ वर्षांचं अंतर. आणि

गेला महिनाभर ही भयंकर बिझी होती. ही छोटीशी परी. सोनपरी. हिच्या मावशीचं लग्न होतं. मावशीईतकंच हिच्याकडेही सगळ्यांचं लक्ष असणार. तीनशे

कादरभाईची चहाची टपरी जगनशेठच्या हवेलीच्या समोरच्या बाजूस. अगदी हवेलीच्या डोळ्यासमोर. हवेलीनं डोळे ऊघडले की समोर कादरभाईच दिसणार. गेली तीस वर्ष

तो. बारीकसा. खारीकच. कोणीही दात लावून चघळून फेकून द्यावा असा. नगण्य. लेस दॅन झीरो. वजन पंचेचाळीस  किलो. वय पंचावन्नच्या आसपास.

ये शहर अपना कब लगने लगता है ? जब शहर में अपना घर होता है ! सही बात… आता पुणं