Author: Kaustubh Kelkar

You need to login to view this content. Please Login. Not a Member? Join Us

“हॅलो , शंत्या बोलतोय. तू , काका , काकू ,  आजी , आजोबा दुपारी चार वाजता पुण्याहून निघताय. सात वाजेपर्यंत

जिंदगी एक सफर , है… खरंच सुहाना सफर. नवी कोरी गाडी. शेजारी रसिक बायको. आणि  दोन वर्षाची त्याची गोडुली. नवीन

“स्टोरी” “कॅमेरामन अश्पाक के साथ, मै अनिलकुमार  त्रिवेदी…..” सवय झाली आता. गेली दहा वर्षे. मुंगूस झालंय माझं. कुठं काही ‘ब्रेकींग’चा

स्वतःवरच चडफडत होतो. हे तुंबलेल्या गटारीसारखं. निचरा होत नाही. प्रवाह थांबलेला. नुसती भळभळ जखम. नाहीतर  , थर्मामीटरमधल्या पार्यासारखं. टेंपरेचर  इतकं

दोघांनी एकमेकांना हार घातले. पेढ्याचा घास भरवला. विटनेसच्या सह्या झाल्या. झालं लग्न… सनई नाही की, बॅन्डबाजा नाही. वरमाई म्हणून ‘मिरव’णूक

असं तुमच्या बाबतीत होतं का कधी ? म्हणजे बघा , आपण एखाद्या जागी, आयुष्यात पहिल्यांदा जातो. आणि तिथं गेल्यावर ,

कोण्या एका, म्हणजे फक्त दूरदर्शन असतानाच्या काळची गोष्ट. तेव्हा लिप्टन टायगर चहाची एक अॅड लागायची. एक बहादूर शिकारी.  त्याचं नाव

धडधडधऽऽऽऽऽ आमोद त्याच्या स्टेनगनमधून, घमासान फायरिंग करत होता. आखिर गोली निशाने पे लगी. नील ऊताणा पडला. आमोदनं मुठी आवळून सेलीब्रेट

आर्य वय वर्षे सहा. अंगात प्रचंड एनर्जी. या एनर्जीचा निचरा झाला नाही, तर तो प्रचंड अस्वस्थ व्हायचा. रडारड. हट्ट. फेकाफेक.