Author: Ketaki Joshi

बाहेर पडताच त्यांना जाणवलं की, घरी सगळे काळजी करत असतील. एक-दोन मेसेजेसही येऊन गेले होते. मित्रांबरोबर आहे, उशीर होईल, झोपून

उडप्याच्या हॉटेलात शिरताना येणारा तो मंद उदबत्ती आणि सांबार ह्यांचा संमिश्र सुगंध नकळत मनाला शांत करत गेला. टेबल मिळाल्यावर ते

“त्यानंतरची वर्षं सगळी घाई-गडबडीची गेली. सासरच्या तर्हा समजून घेणं, त्या घराला-माणसांना आपलं करून घेण्यात, स्वतःच्या करियरला पुढे नेण्यात कशी गेली

“उतरतेस का? पोचलो आपण..”“अरे हो, कळलंच नाही.”पुन्हा त्याच्या खांद्याचा आधार घेत ती पटकन उतरली. बाईक पार्क करून, हेल्मेट नीट ठेवून

आता शाळा संपून उन्हाळ्याच्या सुट्ट्या सुरू होणार आहेत. उन्हाळ्यात बरेच जण कुठे ना कुठे प्रवास करत असतात, त्यामुळेजवळपास दोन महिने

कमी-बहुत प्रमाणात भारतात शेजारधर्म पाळणारे सगळेच असतात असं म्हंटलं तर अतिशयोक्ती होणार नाही.सख्खे शेजारी वर्षानुवर्षं एकमेकांच्या सुख-दुख्खात सहभागी होतात. मुंबईसारख्या

आज तू व्यक्त झालीस, तुला समजून घेण्याच्या नादात मी मात्र कोलमडून पडलेय. हे शिवधनुष्य आपल्याला झेपेल की नाही, मी तुला

बरेचदा स्वतःचं दुःख कुरवाळताना दुसऱ्याच्या मनस्थितीची जाणीवही राहत नाही, आणि मग आपल्यापेक्षा सगळं जग नशीबवान वाटू लागतं. त्यातलेच हे काही

दुचाकीवरून फिरणार्या, स्वत:च्याच विश्वात गुंग असणार्या समस्त युगुलांना समर्पित!                त्याचे नी तिचे नाते