Author: Manasi Joshi

चार मिस्ड कॉल? उगाच प्यायलो एवढी. नेमकी अनु पण नाही इथे. कितीदा ओरडते ती लिमिट बाहेर पीत जाऊ नकोस. च्यायला

भाग – १ “बरं ठीक आहे.” असं म्हणून समीरने फोन कट केला आणि डाव्या हातची मूठ दारावर आटपून म्हणाला, “उगाच

काय करू काही सुचत नाहीये. उद्या सकाळी दहा वाजेपर्यंत स्क्रिप्ट द्यायचं आहे आणि मला साला एक ओळ पण सुचायला तयार

“सगळं काही एकट्याने किती सहज ठरवून टाकलंस ना तू. माझा विचारही नाही केलास. तुझ्यामुळे मला आयुष्यात पहिल्यांदा जाणवलं होतं की

तेवढ्यात विकासची आई गरमागरम पोहे आणि चहा घेवून आली आणि अनुपला म्हणाली, “तू आल्याचं कळलं आणि लगेच पोहे करायला घेतले.

दोन दिवसांची रजा संपवून नेहा ऑफिसमध्ये आली. तिला आलेली बघून तिची कलिग सलोनी तिच्याजवळ येउन म्हणाली, “नेहा, सरांनी शेफालीचा प्रोजेक्ट

सॉरी रॉन्ग नंबर… मला वाटलं नीरजचा फोन असेल. इकडे माहेरी आल्यापासून सतत एकाच गोष्टीची वाट बघतेय मी कातरवेळ आणि नीरजचा

आज कितीतरी दिवसांनी अशी निवांत संध्याकाळ मिळालेय. जेनी इथे असताना रोजची संध्याकाळ कधी संपायची ते कळायचं पण नाही. आजकाल मात्र

तिन्हीसांज झाली आता तुळशीसमोर दिवा लावायला हवा. दिवा लावल्यानंतर पुन्हा घरात जावंसं वाटायचं नाही. तुझ्यासोबत घालवलेल्या कित्येक संध्याकाळी आठवत अंगणातच

“डिओर्स! डिओर्स घेऊन नवरा बायको एकमेकांना आपल्या नात्यातून मोकळं करतात पण त्यांच्या मुलांचं काय? अमेरिकेमध्ये अगदी सहज डिओर्स घेतात. पण