Author: B_R Pawar

आज चैत्या पिसाटला होता. डोकं नुसतं भण भण करत होत.. . . भवाडी गावच्या फाट्याकडं लक्ष न देत, सरळ काश्याच्या

पोवारी मुक्काम मिलिटरीच्या जवानांसोबत मिलिटरीच्याच तंबुत होता. शेजारी वाहणारी सतलज, समोर किनौर कैलाशच्या पहाडीचा खालुन दिसु शकणारा एक टप्पा. तिथपासुन

आठवणीत_अडकलेले_रस्ते,  भाग दुसरा कल्पा, ……. समुद्रसपाटीपासून जवळजवळ 10000 फूटा वर आलो होतो. सूर्यास्त होता होता, हवेतला गारठा वाढत गेला अन

‘आली लहर अन केला कहर’ अशा टुर प्लॅन करण्याची सवय बऱ्याचदा महागात पडुनही, या वेळीही लास्ट मोमेंट फ्लाइट बुकिंग केली.

दुपार टळली होती, ….. टीव्ही बंद करून ती सोफ्यातून उठली. रात्रीच्या भाजीसाठी गवार निवडू लागली…..छान लुसलुशीत, ताजी गवार, तिच्या सासरच्या

 आधीच्या भागाची लिंक- आवाज भाग तीन  “अरे ,……. दे ना हात……” ती ओरडत होती. तिचा आवाज त्याला ऐकू येत नसल्यासारखा

आधीच्या भागाची लिंक- आवाज- भाग दोन अगदी लहानपणापासून, तळहातावर जपलेली लेक, अचानक पपांना अगदी डोळ्यासमोरही नकोशी झाली. त्या दिवशी, गोरागांधीच्या त्याच

आधीच्या भागाची लिंक- आवाज- भाग एक श्रेणीक, ……. तिच्या पपांकडेच तर तो काम करायचा. सिव्हिल इंजिनिअर होता. स्मार्ट हसतमुख व्यक्तिमत्व, बोलणं

“हॅलो….” “हॅलो…. बोला…” “हॅलो, डॉक्टर लिनाच बोलत आहेत ना? “ “येस्स, ………. काय काम आहे तुमचं ?” “अं,…. मला अपॉइंट्मेंट

कोविड 19 च्या वॅक्सिनची अत्यंत कळकळीने वाट पाहणारी आजची ही कर्ती सवरती माणसं, एकेकाळी, त्यांच्या लहानपणी, किमान वर्षातून एकदातरी आपल्याच