Author: Vinaya Pimpale_w

प्रिय आई, बरेच दिवसांनी-नव्हे, वर्षांनी पुन्हा एकदा तुला पत्र लिहायला घेतलंय. पाचेक वर्षे झाली असतील, नाही? त्यावेळी मी म्हणाले होते

आतड्याची माया                            लेखिका- विनया पिंपळे उमाने घाईघाईने मनूला लागणारं सगळं सामान घरासमोरच्या व्हरांड्यात आठवणीने आणून ठेवलं आणि ग्रीलच्या दरवाज्याला

सकाळी सकाळी जाग आली. डोक्यावरचं पांघरूण बाजूला करून घड्याळ पाहिलं- पावणे पाच ! रविवार असल्याने अलार्म वाजणार नसतो तरीही जाग

आधीच्या भागाची लिंक- माझी टाचदुखी भाग 11 माझी टाचदुखी भाग 12 (शेवटचा भाग) ट्रीपला जाण्यापूर्वी एकदा राठोड डॉक्टरांना भेटून त्यांचा सल्ला

आधीच्या भागाची लिंक- माझी टाचदुखी भाग 10 माझी टाचदुखी भाग 11 ऑपरेशनमुळे जगण्यात आलेले सगळे बदल स्वीकारून, त्या बदलांसोबत जुळवून घेत दररोजचे

आधीच्या भागाची लिंक- माझी टाचदुखी भाग ९ माझी टाचदुखी भाग 10 आठ दहा दिवसांच्या गॅपनंतर कामवाल्या मावशी गंगूबाई पुन्हा कामावर येऊ

आधीच्या भागाची लिंक– माझी टाचदुखी भाग 8 माझी टाचदुखी भाग 8 रक्षाबंधनच्या दिवशी संध्याकाळी अण्णा परत गेले. दुसऱ्या दिवसापासून घरातील दिवसभराची

ऑपरेशन झाल्याच्या दुसऱ्या दिवशी-म्हणजे 27 ऑगस्टला राखीपौर्णिमेचा सण होता. मुलांना आणि निलेशना सुट्टी होती. अण्णा  संध्याकाळी परत जाण्यासाठी निघणार होते.

आधीच्या भागाची लिंक– माझी टाचदुखी भाग 6 माझी टाचदुखी भाग 7 डोळे बंद असण्याचा काळ एखाद्या सेकंदाचा असावा असं वाटलं. जणूकाही त्या

  आधीच्या भागाची लिंक– माझी टाचदुखी- ५   माझी टाचदुखी  भाग 6   त्या रात्री मंगरुळ ते वाशिम हा 1 तासाचा रस्ता